Week 5

Buenos dias mis amigos! Ik ben een beetje vertraagd met de blog update maar wij hebben dan ook de drukste en vetste week tot nu toe achter de rug! Hier onder een poging tot een samenvatting:

Afgelopen dinsdag vertrokken wij (om 4:30 uur!) uit Cusco om de Salkantay Trektocht te beginnen. Nadat wij ons ontbijt in een "restauranto turistico" tussen de kippen en geiten genuttigd hadden kon onze tocht pas echt beginnen. Na nog een halfuurtje de bergen opgereden te zijn werden wij op ons beginpunt gedumpt waar vandaan we de Andes in/op moesten om onze eerste kampeerplaats te bereiken (op ca. 4200 m hoogte). Deze tocht was verrassend zwaar (ik had stiekem gedacht: owww dat doen we wel even) aangezien het heel veel stijl omhoog was en er amper genoeg zuurstof voor onze amsterdamse-onder-zeeniveau-longetjes was. Na een paar uur klimmen en klauteren kwamen we echter bij onze camping aan: een betonnen hutje omring door stallen (waarvan één onze slaapplek was), weilanden met paarden en gigantische bergen. Het leek echt net een Almof reclame...

Nadat we hier onze lunch genuttigd hadden - ja we moesten eerst 6 uur lopen en daarna kregen we pas lunch - kregen we het idee/de optie om een Lagoon die ergens achter de bergen zou liggen te bezoeken. Dit was volgens de gids, en ik quote: "een super makkelijke wandeling en slechts 40 minuutjes lopen". Nadat Daan als leider was aangewezen (ja je voelt hem waarschijnlijk al aankomen) zijn we met een klein groepje op lagoon-expeditie gegaan. Na 5 minuten begon het echter al helemaal dicht te trekken en aangezien wij midden in de wolken stonden konden we geen hand voor ogen zien. Na een uur (hier moeten al wat belletjes gaan rinkelen) een veel te stijle bergwand opgeklommen te hebben en nog steeds geen meer te hebben gezien kwamen we tot de realisatie dat we door de mist waarschijnlijk de verkeerde berg waren opgelopen (hoe kan het ook anders). Samen met wat andere jongens bleef Daan echter stug volhouden en zij kwamen tot aan de gletsjer (wat trouwens 180 graden de andere kant op was van het meertje, maar dat terzijde). Sophie en ik bleven echter staan op de hoogste berg (die achteraf 5000 m (!) bleek te zijn) om te genieten van het ge-wel-dige uitzicht. Na dik 2 uur van klimmen op handen en voeten besloten we dus maar terug te gaan naar het kamp. Door dit mistige avontuurtje is echter wel onze groepsnaam ontstaan: 'Gorillas in the mist' (deze naam hebben we na veel gezeur aan de rest van de groep weten op te dringen; yeah us).

De volgende dag zou de zwaarste dag van alle worden: we moesten tot het hoogste punt van de trek klimmen (4890 m hoogte) - maar dit hadden we per ongeluk dus eigenlijk al gisteren overbrugd - en daarna naar beneden wat 25 km 'as the condor flies' en 10 uur lopen inhield. Toen we eenmaal de top hadden bereikt (en letterlijk een condor hadden zien vliegen) hebben we samen met onze gids een eeuwen oud ritueel voltooid met als doel een wens voor de toekomst te mogen doen: super interessant!

Vanaf het hoogste punt gingen we alleen nog maar naar beneden (duhu) en zag je het landschap per meter veranderen: van rotsig gletsjer landschap naar nevelwoud. Natuurlijk hoort er bij nevelwoud regen dus waren we binnen de kortste keren doorweekt en verkleumd tot op het bot. Gelukkig begon (na de meest teleurstellende lunch ooit) de zon weer te schijnen en waren we binnen de kortste keren droog.

Na dik 10 uur te hebben gelopen kwamen we eindelijk aan op onze eindbestemming van de dag waar heerlijk (koude) douches en lekker warm eten op ons stonden te wachten. En mi gaddo, wat heb ik die avond heerlijk geslapen!

Dag drie begonnen we verrassend vroeg (4 uur werden we gewekt) omdat door het velen regenen (zie regenseizoen) sommige delen van onze weg waren verwoest door lawines. Deze weg was voornamelijk naar bedenen maar toen we gingen zitten voor de lunch - na ons gezicht beschilderd te hebben met inheemse bessen door onze lieftallige gidsen - eiste het naar beneden strompelen echter zijn tol: ik kon m'n knie namelijk niet meer buigen (wat toch best wel belangrijk is voor lopen). Maarrr de goden waren ons goedgezind want we werden een groot stuk met de auto (lees veewagen) door de jungle vervoerd. Omdat na een paar honderd meter de lawine de weg had verzwolgen moesten we uitstappen en off road ons een wegbanen door bananen-, cacao- en avocadobomen. Na een tijd door gestrompeld te hebben met slechts 1 functionerende knie kwamen we bij het tweede veebusje wat ons voor een voormalige brug dropte. Aangezien de brug door al het natuurgeweld niet meer overeindstond was er een kabelbaan gespannen over de rivier en zo moesten wij dus één voor één met alle spullen de rivier overbruggen. Gelukkig werden we, toen we eindelijk waren aangekomen bij de camping, meteen afgezet bij de natuurlijke heet waterbronnen. En oooo mijn gooood wat was dat fijn: na 3 dagen gewandeld te hebben met blaren op je voeten en kapotte knieën was dat heerlijke water de hemel op aarde...

Vrijdag stond iedereen op met een kater (de avond ervoor was er een "party" met goedkope drank en een kampvuur). Het ontbijt was echter niet bepaald opvrolijkend (brood met boter) want we hadden de avond ervoor de koks "te weinig" fooi gegeven (hoe kan je iemand nou weer te weinig EXTRA geld geven??) dus waren ze pissig op de Gorillas en wilden zij geen extra eten maken. Wat de dag echter wel goedmaakte was dat we gingen ziplinen. Hiervoor werden we heel hoog de Andes ingereden om vervolgens van berg naar berg te vliegen: Dit was echt super vet (de laatste kabel was wel 1 km lang!)!

Na de lunch moesten we het laatste stukje van onze Salkantay trek afleggen: langs het treinspoor naar Aguas Calientes waar we verbleven in een hostel (jeej!) met een warme douche (nog meer jeej!). Na heerlijk gegeten te hebben in een restaurantje moesten we echter weer vroeg ons bedje in want de dag erna was DE dag der dagen, the final destination, de creme de la creme, la terminal: Machupicchu.

Na om 3:45 uur te zijn opgestaan en in het donker 1245 ongelijke treden de berg op te hebben geklommen te hebben werd het langzaam licht en kwamen we eindelijk bezweet en al aan bij de ingang van Machupicchu. Wij waren een van de eerste mensen die naar binnengingen en vanaf het moment dat ze de deuren opengooiden hebben we 8 uur (!) op het terrein doorgebracht: zo prachtig was het! We hebben verscheidene tempels gezien, gelopen naar de oude Inca Bridge, geklommen naar de Zonneport waar de Inca weg op eindigt en we hebben natuurlijk - hoogtepunt van de dag - met lamas geknuffeld. Na dit alles gedaan te hebben was onze Salkantay trek officieel voorbij wat betekende dat we afscheid moesten nemen van onze mede gorillas (er hebben velen tranen gevloeid)...

Na een lange trein en busreis kwamen we zaterdag laat in de nacht aan in ons hostel in Cusco. Gelukkig waren wij de enige in het hostel dus konden we na heerlijk en rustig geslapen te hebben ook heerlijk decadent prive ontbijten. Wunderbar!

Ondanks alle hectiek zaten we maandag toch al weer om 8 uur 's ochtends in de bus op weg naar onze volgende stop: Puno. Puno is zelf niet zo spectaculair maar maar zijn ligging daarentegen wel: deze stad ligt namelijk aan het hoogst bevaarbare water te wereld, Lake Titkaka. 

Gisteren (dinsdag) zijn we dan ook het meer opgegaan en met een bootje naar de floating islands (Uros) gevaren. Dit zijn artificiële eilandjes die al honderden jaren bestaan gemaakt door  de inheemse bevolking. Daar werd ik - onder het grote genoegen van Daan - nog net niet uitelkaar getrokken door de lokale vrouwtjes om de verschillende hutjes te bekijken en hun kleren aan te trekken (zie ongemakkelijke foto). Een normale dag in het leven van Daan en Roos.

Na zelf een roeibootje naar een ander eiland te hebben gevaren kwamen we aan op een wat groter eiland: Amantani. Hier hebben we gegeten en een nacht geslapen bij een lokale familie: mama Beatriz en papa Osvaldo. Na het avondeten (en ja even een applausje voor ons dat wij gewoon praatjes konden maken in het Spaans!) zijn we nog naar "hét feest" gegaan waar iedereen - Griengo en Natives -in traditionele kleding moest verschijnen. Onder het genot van een lokale band hebben we een heerlijke (en hilarische) avond gehad!

Vandaag werden we heerlijk wakker en gingen we verder naar het laatste eiland: Taquile. Dit eiland was misschien nog wel mooier dan de vorige: alleen maar Inca terrassen, heuvels, veel groen, verschillende dieren en iedereen in klederdracht. Hier hebben we wat rondgewandeld en heerlijk gegeten (ja onze reis staat echt in het thema van eten...) bij een familie met Daan's nieuwe vriendinnetje (zie foto).

Nu zitten we op de boot terug naar het vaste land. Vanavond blijven we nog even slapen in Puno maar morgen worden we opgepikt om naar La Paz (Bolivia) via Copa Copa Cabanaaa te gaan: land numero 3 here we come!

Ik houd jullie op de hoogte! Groetjes kusjes liefde alles,

Dana & Rosita